१.१२ ॥ झ्तिपदॆश्ः ॥ सर्वाः सम्पनद्यरुख सन्तुष्टं यख मानसं । उपानहूढ पादख न तु चर्मष्टतेव भू ॥ चपरञ्च ॥ सन्तेोषाच्चत नृप्तानं यत्सुखं गन्तचेतसं । कुतखद्वनलुब्धानानित श्वेतश्च ध.वतं । किंच ॥ तेनाधीतं श्रुतम्तन तेन स्व्वै मनुष्ठितं । येनाशाः पृष्ठतः कृत्वानैराश्यमबलन्वितं ॥ श्रपिच ॥चसेवितैश्वरद्वारमदृष्टविरहयथं। चनुक़क्लोव वचनं धन्यं कस्यापि जीवनं ॥ यतः ॥ म याजनशतं दूरं घाध्यमानख तृष्णया । सन्तुष्टख करप्राप्रेप्यर्थे भवति माद्रः । तद्चावस्थेचित कार्य्यपरिच्छेद्ः श्रेयान् । उझच ॥ केोधर्मेभूतदया किं सैख्यं नित्यमरेोगिता जगति । जन्तःकः सूचुः स्ङ्गावः किं पाण्ड़्त्यिं परिच्छ्दं তাহা কহিয়াছেন যাহার মন পরিতুষ্ট তাহার সকলি সম্পত্তি যেমন জুতাতে আবৃত পা যাহার তাহার সর্বত্রই চর্যোতে অবৃত্ত কিন্তু পৃথিবী চৰ্ম্মেতে আবৃত নহে । অপর পরিতোষৰপ মমৃতে তৃপ্ত অথচ শাস্তান্তকরণ লোকেরদের যে সুখ সে বৃৎ ইতস্ততে ধাবন করে যে নলোভিয়া তাহারদের কোথ অর্থাৎ সে সুখ তাহারদের হয় না। আর সে অধ্যয়ন করিয়াছে শ্রবণ করিয়াছে সে সকল করিয়াছে যে লোক অশাকে পশ্চাৎ করিয়া নৈরাশ্য অবলম্বন করে এৰং সে লোকের জীবন ধন্য যৎকতুক ধনিষ্কার সেবিত না হয় ও বিৱহদূখ দূষ্ট না হয় ও নপুংসক বাক্য কথিত না হয় যেহেতুক ধন তৃষ্ণাতে সন্ধের শতযোজন ও দুর নয় সস্তুষ্টের হস্তস্থিত ধনেতে ও
