१.८६ ॥ क्ड़्तॆिंधः ॥ ॥पृझ॥पञ्चभिर्यति दारुत्वंपूरखैःāविभाझंझाषि खबैः कृती केोपि खचैरपि न लभ्यते ॥धन्यच॥ भशुन्य जातैो तुख्यार्थाश्वत्थलभतिभाईतं प्रथमे येोब तचापि स किं जीवत्सुगंखते ॥ तथा चेोप्ती वाजिवारख लैोहा नं काष्ठपाषाणदाससं । नारीपुरुषतेोयानामन्तरं मइ दन्तरं ॥ तथा हि खखमेप्चतेिरेिक्षते । खश्रूायुवशाब शेषमलिनं निग्र्मासमध्यखिक॥ श्वालव्धा परितोष भेति न भवेत्तखचुध आन्तथे। सिंद्देो जब्बुकमङ्कमागत मपि त्धातूा निचन्ति द्दिषं सुब्बैः दृश्रृंगतेपि वाञ्छति जनः सत्वानुरुपं फ्यं ॥ षपर्च ॥ क्षयश्बकयेोरन्तरं पश्च । দেখ কোন মনুষ্য পাচ কহিলেঙে দাসত্ব পায় উপযুক্ত কেই লক্ষকাষীপণেতে দাসত্ব পায় কোনলোক লক্ষকাছ ণেস্তে ও পাওয়া জায় না অপর সমান যে মনুষ্য জাতি তাহাতে দাসত্ব বড় নিদিওঁ তাছাতে ও যে প্রধান ময় সে কি জীবিতের মধ্যে গণনীয়। পশুিভ কর্তৃক ভাহা কথিত আছে ঘোড়া ও হস্তী ও লৌহের এবং কাঠ ও প্রস্তর ও বস্ত্রের এব৯ স্ত্রী ও পুরুষ ও জলের ষে অম্বর সে অনেক আশুরা আর অভ্যপ ও অতিরিক্ত হয় অস্ত্যম্প নাড়ী বসা ও মেদ অবশিষ্ট মলিন মsিসরস্থিত অস্থি ও পাইয়া কুকুর সন্তোষ পায় তাহার ক্ষুধা নিবৃত্তির নিমিত্তে হয় না
