*९८ ॥ चितापदेशः ॥ तथाचेाङ्ग । मतिरव वखाङ्करीचश्ती यदभावे करिणा मियं दशा । इति श्लेाषयतवि डीझिइसः करिणेो इक्तिप काच्तः क्वणन् ॥ षच षष्ठीबकः श्वाशङ्झाच् लेबापतःि। किंमया कर्फबंबदभिधीयतं । करटकेनूते इषभ चच काननेतिष्ठसि थकादेहं वपदारविन्दं प्रक्षमः॥सञ्जीवकेो नूते तदमयवाचं मे यच्हयच्छामि करटकाबूते भृशुरे बखीवद्वै षखमलया शङ्कया ॥ यतः ॥ मतिबiचमदृच। केशवः भपमानाय न चेद्भूिभुजे । चतुङ्गकुरुते घन ध्वनिं न चि बोमायुङ्तानि वसूंरी ॥ षन्यश्च॥ ल्टणानि नाट्यूजयन्।ि प्रभञ्जनेोष्ठदूबि नीचैः षणताfन स्व्वतः। समुच्छितानेव तरुन् प्रवाधते महान्महत्येव करोति विक्रमं। ततलैा सञ्जीवकंकिथदूरेसुंखाप्यर्पिङ्गलकस मीपंगतैोततेाराज्ञा सादरमाखेोकितैो प्रणम्यापविछै। প্তাহ পণ্ডিত্তের কছিয়াছেন বলহইণ্ডে বুদ্ধিই বড় যাহার না থাকতে হুম্ভির এই অবস্থা অনস্তর,সঞ্জীবক সশঙ্ক হইয়া কহিল হে সেনাপভে আমার কি কৰ্ত্তৰ ভাহা কহন কর টক বলিভেছে হে বৃষভ এই বনেভে থাক আষারদিগের ভূপ ভির চরণকমপকে প্রণাম কর সঞ্জীবক বলিতেছে অভয়বাক্য আমাকে জেও ভৰে যাই । ‘কৱটক কহিভেছে শুন রে বঘণ্ড এ শঙ্কা ৰূখ যেহেতুক আক্ৰোশকারি শিশুপালকে প্রকৃষ্ণ
