३८६ ॥ दृिते Iषदेशः ॥ पुखाल्लव्ध यदेकैन तन्झमापि भविष्थति । हत्वा भिन्नु महालेाभान्निध्यर्थीं नापितेायथा ॥राजा মৃস্থনি স্কল্প मेतत् । मन्तो कथयति धरुययॆाधायं चूडामणिर्नाम क्वचि यः तॆन धनार्थिना मच्तं झेशेन भैगबंधन्द्राई चूडामणिचिरमाराधितः तूतः चीणपापेोऽहेखभेदर्भ नं द्त्वा भगवद्ाटश्चाद्यचेश्वरेण्ाद्दिष्टः यत् त्वमद्य प्रातः चैोरं कृत्वाखगुडंच्चलेकृत्वा ऋचे निभृतंखाखसि ततेोऽ झिब्रेवाङ्गने समागतं भित्रु पश्धसि तब्रिर्दयं लगुड भ्रश्ह्ारेण इनिष्धस् िततः सुवणेकललेIभविष्यति तेन त्वया यावज्जीवं सुखिना भवितव्यं ततस्तथानुष्ठिते तदृ त' तच चैारकरणायानीतेन नापितेनालेाक्य चिन्तितं चये निधिप्राझेरयमुपायः चहमप्येवं किं न करेामि । পুণ্যপ্রযুক্ত কোন এক ব্যক্তি যাহা পাইয়াছে তােহা অামার ও হইবে ইহা জ্ঞান করিয়া যে লোক কৰ্ম্ম করে সে নষ্ট হয় ইছান্তে দৃষ্টান্ত অতিশয় লোভপ্রযুক্ত ভিক্ষুককে তা ড়না করিয়া নিধ্যৰ্থী নাপিত যেমন নষ্ট হইয়াছিল । রাজা জিজ্ঞালিতেছেন এ কি প্রকার । মন্ত্রী কহিতেছে । অযোধ্যাভে চূড়ামণি নামে ক্ষত্রিয় ছিলেন তিনি ধনের নিৰিন্তে ভগবান চন্দ্রচূড়কে বহুকাল আরাধনা করিলেন। তাহার পর নিষ্পাপ ঐ ক্ষত্রিয় :ক স্বপ্নেতে দশন দিয়া মহেশ্বরের আজ্ঞান্ধে স্বৰেৰ মাদেশ করিলেন যে ভূমি
