৪২.ং ॥ हृिते Iपदॆ झः ॥ राजपुचाऊचुः कथमेतत्। विष्णुशर्मी कथयति ततस्तेन राजहंससेनेोतं केनासाहुर्गे निचिन्नेोऽग्निः किं पारक्येन किम्वाकदुर्गवासिना केनापि विपचप्रयुक्त न। चक्रेाबूते देव भवतॆनिष्कारण्वन्धुरस्रे मघवर्णैः सपरिवारंनि दृश्यते तन्मन्ये तस्येंव विचेष्टितमिट्।राजा चणं विचि न्या ह् चरित तावदेव मम दुं वनॆतत् । तथा चेोक्तं ॥ चपराधः स देवस्य न पुनर्सन्तुिण्ामयं काव्ध सुचरितं क्वापि दैवयेोगाद्दिनश्यति॥मन्त्रं नूते ऊक्तमेवैतत् নিজ भॊ हूिदशं प्राप्य दैवं गईयते नरः चात्मनः कर्म्म दे। षाश्च नैव जानात्घपण्ड्तिः । चपरच ॥ सुच्हृट् श्ड़्ति कामानं चेविाक्यं नाभिनन्दति । स्कूर्मद्व दुर्बुद्दिः काष्ठाङ्गप्टेोविन श्यति। 谢 称 逊 * - রাজনন্দনের কহিলেন ইহা কিপ্রকার বিষ্ণুশৰ্মা কহিতে ছেন ৷ ভীহার পর সেই রাজহsস কহিল অণমার দুগে কে বন্ধি প্রদান করিল কি পরকীয় লোক কিম্বা বৈরি প্রেরিত আমার ੋਂ বাসী কেহ । চক্ৰবাক বলিতেছে হে ভূপাল আপনকার নিম্প্রয়োজন মিত্র ঐ মেঘ এ সপরিবার দৃষ্ট হয় না সেই নিমিত্তে বুঝি তাহারি অনুষ্ঠিত এই । রাজা কিঞ্চিৎ কাল ভাবনা করিয়া কছিলেন সেই বটে আমার দুৰ্দৈৰ এ পণ্ডিতেরা তাছা করিয়াছেন সে দোষ রাজার মন্ত্রির এ দোষ নয় কেননা সঘটে ত কাৰ্য্য ও কোথা ও দৈবযোগেতে
